Puf!
De tijd leek stil te staan, toen ik de mededeling kreeg dat ik de komende maanden behandelingen met chemotherapie moest aangaan. Plots leek ik in een andere wereld te zijn, op een andere planeet, in een andere tijd.
Maar toch…. De tijd staat helemaal niet stil. Het gaat door. Verjaardagen om te vieren, feestdagen in het vooruitzicht; alles gaat door. Ook gewone klusjes in en om het huis, gaan door (ligt er alweer stof? Ik heb dat toch pas gedaan...). Wat natuurlijk anders is, is dat ik nu geen structuur heb van mijn werk en naar school te kunnen gaan. Vorig jaar, tijdens mijn hersteltijd na de eerste operatie, zei een goede kennis tegen me: "goh, eigenlijk heb je nu een sabbatical". Ik vond dat toen wel enigszins grappig klinken, maar nu een 2e jaar sabbatical; dat is niet wat ik voorzien had, niet gehoopt had en niet gewenst heb.
Ik merk dat ik me in de week van de behandeling vooral 'patiënt' voel; niet lekker, onrust in mijn lijf en buik, tintelingen, heesheid, vermoeidheid en al dat soort (aanvaardbare) klachten.
Maar in de 2e week ervaar ik wat herstel en voel ik me iets meer 'gewoon' Willeke. Het gaat inmiddels allemaal in een wat rustiger tempo en ik verdeel de inspanningen meer over de dag, maar ik kan aardig uit de voeten. Eigenlijk een soort pensionado, bedenk ik me nu. Dus de ene week patiënt, de andere week pensionado. Misschien moet ik het zo maar bekijken, dat dit een soort voorschot is op mijn pensioen.
Op goede dagen doe ik wat boodschappen en rommel wat in huis en daarnaast ga ik nog steeds 2 keer in de week naar fysiofitness, zelfs aangevuld met yoga op vrijdagochtend.
Op minder goede dagen slepen de dagen zich voort. Dat zijn van die dagen namelijk dat ik na het opstaan, wassen, aankleden en het eten het liefst mijn bed weer in duik. Met het dekbed, kussen én een sprei over me heen. Dan is echt de puf eruit.
Ik merk dat ik me in de week van de behandeling vooral 'patiënt' voel; niet lekker, onrust in mijn lijf en buik, tintelingen, heesheid, vermoeidheid en al dat soort (aanvaardbare) klachten.
Maar in de 2e week ervaar ik wat herstel en voel ik me iets meer 'gewoon' Willeke. Het gaat inmiddels allemaal in een wat rustiger tempo en ik verdeel de inspanningen meer over de dag, maar ik kan aardig uit de voeten. Eigenlijk een soort pensionado, bedenk ik me nu. Dus de ene week patiënt, de andere week pensionado. Misschien moet ik het zo maar bekijken, dat dit een soort voorschot is op mijn pensioen.
Op goede dagen doe ik wat boodschappen en rommel wat in huis en daarnaast ga ik nog steeds 2 keer in de week naar fysiofitness, zelfs aangevuld met yoga op vrijdagochtend.
Op minder goede dagen slepen de dagen zich voort. Dat zijn van die dagen namelijk dat ik na het opstaan, wassen, aankleden en het eten het liefst mijn bed weer in duik. Met het dekbed, kussen én een sprei over me heen. Dan is echt de puf eruit.
Maar dan geven de goede zorgen en relativerende grapjes van Ilja me weer energie, maken liefdevolle bezoekjes de dagen weer waardevol (die-hards die op de fiets komen door weer en wind, of familie die verse groenten komt brengen en vrienden met zelfgemaakte soep of vriendinnen die langskomen om te wandelen, maar bij slecht weer lekker blijven theeleuten) en maken cadeautjes over de post (..komen helaas niet altijd aan…) /kaarten/gesprekjes/ berichtjes van vele betrokkenen en collega’s de dag wat gezelliger (ook de pot met spreuken en warme woorden doet het goed). Daar kom ik toch graag weer mijn bed voor uit. Bedankt allemaal!
Enfin, nog een laatste tip: alles gaat toch wel door, dus neem zelf ook eens de tijd om lekker uit te puffen!