Wat een dag
Wat een lange dag vandaag, dinsdag 10 december 2024. Il & ik gingen al vroeg op pad. Na het gesprekje met de arts, konden we weer door naar de chemo, die op volle sterkte gegeven mocht worden. De bloedwaarden waren gelukkig goed.
Maar deze keer niet de dagbehandeling op de 5e verdieping, maar op de oncologische verpleegafdeling op verdieping 2. De ene afdeling is de andere niet, zullen we maar zeggen. De afgelopen keren liepen alle pakjes& zakjes er in een uurtje of 3 doorheen, maar vandaag sloot het minder goed op elkaar aan blijkbaar en konden we pas na 5 uren weg. Ilja werd deze ochtend afgelost door mijn zus, die me in deze uren bijgestaan heeft. We hadden leuke gesprekken en zaten lekker te kletsen, ook samen met mijn buurvrouw op deze 2- persoonskamer. Tussendoor werd ik goed in de gaten gehouden door de verpleegkundigen, hoe ik op de kuur reageer. Na de tweede bloeddrukmeting was mijn bloeddruk nog erg hoog, de verpleegkundige gaf aan dat zij nu toch echt de arts moest raadplegen. Toen hebben we afgesproken om maar niet meer te kletsen en heb ik even de ogen dicht gedaan. De derde meting daarna gaf weer een aanvaardbare score aan (hilarisch).
Naast gezellige gesprekken is het ook intensief om lotgenoten te spreken. Zoals met deze jonge buurvrouw (40) op de kamer, die zelf huisarts is. Ze moest de afgelopen weken iedere dag bestraling ondergaan, de chemokuur was daarbij een ondersteuning om de slagingskans te vergroten. Ze kwam iedere dag op de fiets vanuit Utrecht- stad naar het UMC en bleef optimistisch over haar behandelingen. Wat een dappere vrouw.
Na het inpakken van alle koude sokken en - handschoenen en het infuus wat thuis verder doorloopt, konden we de afdeling weer verlaten. Toen we, zus& ik, naar huis reden was ik erg ongeduldig en deed ik soms wat lelijk over het verkeer en de rijstijl van medeweggebruikers. Mijn zus sloeg zich er dapper doorheen, in allerlei opzichten. De schaduwkanten van mijn karakter komen sterk naar boven met deze ‘troep’ in mijn lijf (al zeg ik 'troep' met enig respect, want ik moet deze medicatie ook te vriend zien te houden als een bondgenoot in deze barre tijden).
Of zoals zuslief zei: “de chemo vergt veel van jou, dat heb ik vandaag gezien, het slurpt in die paar uurtjes al je energie weg.”
Maar ik weet dat ik vanaf morgen weer op ga knappen. En zoals ik zo vaak tegen mijn moeder zei, in voorgaande jaren; "Morgen weer beter, mam!"
Toch had het belabberde gevoel de overhand, toen ik thuiskwam. Ondanks de lekkere broodjes, soep en kerstversiering van Ilja en de verse groentjes van mijn vaders winterse moestuin, kwamen de tranen. Voor het eerst in afgelopen weken kwamen de grote snikken en dikke tranen. Ik heb het maar laten gaan. Verdriet om mijn situatie, verdriet om de zorgen van de mensen om me heen en verdriet om de dappere huisarts, die daarnaast ook moeder is en haar 3 jonge meiden wil zien opgroeien.
Niet voor niets heb ik in de 'header' van deze website ( zo noem je de blikvanger op de hoofdpagina, heb ik van mijn neef, en tevens de webmaster, geleerd ) de foto van een lotusbloem staan.
Maar deze keer niet de dagbehandeling op de 5e verdieping, maar op de oncologische verpleegafdeling op verdieping 2. De ene afdeling is de andere niet, zullen we maar zeggen. De afgelopen keren liepen alle pakjes& zakjes er in een uurtje of 3 doorheen, maar vandaag sloot het minder goed op elkaar aan blijkbaar en konden we pas na 5 uren weg. Ilja werd deze ochtend afgelost door mijn zus, die me in deze uren bijgestaan heeft. We hadden leuke gesprekken en zaten lekker te kletsen, ook samen met mijn buurvrouw op deze 2- persoonskamer. Tussendoor werd ik goed in de gaten gehouden door de verpleegkundigen, hoe ik op de kuur reageer. Na de tweede bloeddrukmeting was mijn bloeddruk nog erg hoog, de verpleegkundige gaf aan dat zij nu toch echt de arts moest raadplegen. Toen hebben we afgesproken om maar niet meer te kletsen en heb ik even de ogen dicht gedaan. De derde meting daarna gaf weer een aanvaardbare score aan (hilarisch).
Naast gezellige gesprekken is het ook intensief om lotgenoten te spreken. Zoals met deze jonge buurvrouw (40) op de kamer, die zelf huisarts is. Ze moest de afgelopen weken iedere dag bestraling ondergaan, de chemokuur was daarbij een ondersteuning om de slagingskans te vergroten. Ze kwam iedere dag op de fiets vanuit Utrecht- stad naar het UMC en bleef optimistisch over haar behandelingen. Wat een dappere vrouw.
Na het inpakken van alle koude sokken en - handschoenen en het infuus wat thuis verder doorloopt, konden we de afdeling weer verlaten. Toen we, zus& ik, naar huis reden was ik erg ongeduldig en deed ik soms wat lelijk over het verkeer en de rijstijl van medeweggebruikers. Mijn zus sloeg zich er dapper doorheen, in allerlei opzichten. De schaduwkanten van mijn karakter komen sterk naar boven met deze ‘troep’ in mijn lijf (al zeg ik 'troep' met enig respect, want ik moet deze medicatie ook te vriend zien te houden als een bondgenoot in deze barre tijden).
Of zoals zuslief zei: “de chemo vergt veel van jou, dat heb ik vandaag gezien, het slurpt in die paar uurtjes al je energie weg.”
Maar ik weet dat ik vanaf morgen weer op ga knappen. En zoals ik zo vaak tegen mijn moeder zei, in voorgaande jaren; "Morgen weer beter, mam!"
Toch had het belabberde gevoel de overhand, toen ik thuiskwam. Ondanks de lekkere broodjes, soep en kerstversiering van Ilja en de verse groentjes van mijn vaders winterse moestuin, kwamen de tranen. Voor het eerst in afgelopen weken kwamen de grote snikken en dikke tranen. Ik heb het maar laten gaan. Verdriet om mijn situatie, verdriet om de zorgen van de mensen om me heen en verdriet om de dappere huisarts, die daarnaast ook moeder is en haar 3 jonge meiden wil zien opgroeien.
Niet voor niets heb ik in de 'header' van deze website ( zo noem je de blikvanger op de hoofdpagina, heb ik van mijn neef, en tevens de webmaster, geleerd ) de foto van een lotusbloem staan.
De lotusbloem is een bloem die het beste groeit en bloeit in modderig water.
Het zal je niet verbazen dat dat me aanspreekt.
Om met een goed gevoel af te sluiten (de zakdoeken kunnen weer weg) nog een fijne mededeling:
In plaats van de kuur over 2 weken, die op 24 december zou vallen, wordt het doorgeschoven naar 7 januari. De artsen durven het aan om het even uit te stellen, zodat ik in een betere conditie de feestdagen met familie door kan brengen. Echt super fijn, zo’n 'kerst-reces' of ‘zonder chemo-kerstvakantie’ .
Geniet ook in deze donkere en tevens lichtjes- tijd.
Shine your light!
Om met een goed gevoel af te sluiten (de zakdoeken kunnen weer weg) nog een fijne mededeling:
In plaats van de kuur over 2 weken, die op 24 december zou vallen, wordt het doorgeschoven naar 7 januari. De artsen durven het aan om het even uit te stellen, zodat ik in een betere conditie de feestdagen met familie door kan brengen. Echt super fijn, zo’n 'kerst-reces' of ‘zonder chemo-kerstvakantie’ .
Geniet ook in deze donkere en tevens lichtjes- tijd.
Shine your light!