De dagen na kuur 8 bleken mooie, zonnige voorjaarsdagen te zijn. Heerlijk om naar buiten te kunnen om in het zonlicht te zitten of wat te rommelen in de tuin.
En met rommelen bedoel ik: hier en daar een grasje weghalen, een primula overpotten in een hanger en wat gemorste aarde wegvegen. Geen grote klussen, maar toch leuk om te doen.
Op zondag had ik wat puf om een stukje te fietsen. Heerlijk. Maar de buitenlucht gaf nogsteeds een prikkelende reactie op mijn handen, mond en keel. Dus een zomerjekkie aangetrokken met daarover mijn poncho met bontkraag (lekker warm voor mijn keel en mond) en handschoenen aan. De zonnebril op en gaan. Het zal er best koddig uitgezien hebben, zeker omdat het me opviel dat ik hele gezinnen in t-shirts en korte broeken tegenkwam ( niet alleen de kinderen, die tegenwoordig hele challenges onder elkaar houden, maar ook de vaders én moeders...). Zij zullen mij net zo verbaasd aangekeken hebben, als ik hun, denk ik.
Niet dat het wat geeft, want ik merk dat ik vooral in de modus zit van 'leven en laten leven' en je niet druk maken om wat een onbekende van je vindt.
Ik kon genieten van bezette bankjes en picknicktafels in het gras bij Hoeve Wielrevelt en de landerijen rond Haarzuilens. Wat leuk om er doorheen te kunnen fietsen en er zo deelgenoot van te kunnen zijn.
Tot ik op een gegeven moment merkte dat mijn accu leegraakte. Nee, niet die van de elektrische fiets, maar mijn innerlijke accu en energieniveau. Het voelde zwaarder om te trappen en mijn coördinatie werd wat minder.
Dus op de hoogste stand naar huis om me weer op te laden en dat lukte met een kommetje soep in de tuin. Al mijmerend vanuit de tuinstoel probeer ik niet teveel verwachtingen te hebben en plannen te maken, maar toch gaan ongemerkt mijn gedachten uit naar uitstapjes met de camper en gezellige campings met dit zonnige weer. Leuke dingen om naar uit te kijken, hoewel ik geen idee heb wat de komende weken (maanden) in petto gaan hebben. The only way is up, ben ik geneigd om te denken 😃.
Helaas merkte ik op de maandag en dinsdag dat mijn eigen accu nog niet helemaal opgeladen was. Wat was ik gruwelijk moe zeg. Dus alles weer doseren en afwegingen maken. En toch naar de fitness gegaan op maandag, al was het maar een half uurtje en gingen de oefeningen op z'n elf-en-dertigst (of zoiets).
Want zoals het Klein Orkest al zong in de jaren '80: " 't zit wel vaker eens tegen, gewoon blijven bewegen". Laten we dat vooral maar blijven doen!
En met rommelen bedoel ik: hier en daar een grasje weghalen, een primula overpotten in een hanger en wat gemorste aarde wegvegen. Geen grote klussen, maar toch leuk om te doen.
Op zondag had ik wat puf om een stukje te fietsen. Heerlijk. Maar de buitenlucht gaf nogsteeds een prikkelende reactie op mijn handen, mond en keel. Dus een zomerjekkie aangetrokken met daarover mijn poncho met bontkraag (lekker warm voor mijn keel en mond) en handschoenen aan. De zonnebril op en gaan. Het zal er best koddig uitgezien hebben, zeker omdat het me opviel dat ik hele gezinnen in t-shirts en korte broeken tegenkwam ( niet alleen de kinderen, die tegenwoordig hele challenges onder elkaar houden, maar ook de vaders én moeders...). Zij zullen mij net zo verbaasd aangekeken hebben, als ik hun, denk ik.
Niet dat het wat geeft, want ik merk dat ik vooral in de modus zit van 'leven en laten leven' en je niet druk maken om wat een onbekende van je vindt.
Ik kon genieten van bezette bankjes en picknicktafels in het gras bij Hoeve Wielrevelt en de landerijen rond Haarzuilens. Wat leuk om er doorheen te kunnen fietsen en er zo deelgenoot van te kunnen zijn.
Tot ik op een gegeven moment merkte dat mijn accu leegraakte. Nee, niet die van de elektrische fiets, maar mijn innerlijke accu en energieniveau. Het voelde zwaarder om te trappen en mijn coördinatie werd wat minder.
Dus op de hoogste stand naar huis om me weer op te laden en dat lukte met een kommetje soep in de tuin. Al mijmerend vanuit de tuinstoel probeer ik niet teveel verwachtingen te hebben en plannen te maken, maar toch gaan ongemerkt mijn gedachten uit naar uitstapjes met de camper en gezellige campings met dit zonnige weer. Leuke dingen om naar uit te kijken, hoewel ik geen idee heb wat de komende weken (maanden) in petto gaan hebben. The only way is up, ben ik geneigd om te denken 😃.
Helaas merkte ik op de maandag en dinsdag dat mijn eigen accu nog niet helemaal opgeladen was. Wat was ik gruwelijk moe zeg. Dus alles weer doseren en afwegingen maken. En toch naar de fitness gegaan op maandag, al was het maar een half uurtje en gingen de oefeningen op z'n elf-en-dertigst (of zoiets).
Want zoals het Klein Orkest al zong in de jaren '80: " 't zit wel vaker eens tegen, gewoon blijven bewegen". Laten we dat vooral maar blijven doen!