Blog 16: Weer een week verder...

Vorige week berichtte ik over een zware nasleep na kuur 7. Dat leverde wat bezorgde en verontruste reacties op. Maar zoals ik toen ook vermeldde, weet ik dat er weer een omslagpunt komt en dat na een paar dagen het ergste achter de rug is. 
Zo langzaamaan verdwijnen de spierpijn, tintelingen en heesheid, worden de kleine, maar nare pijnlijke plekjes in mijn mond minder, voelt mijn maag weer wat rustiger, nemen de vieze smaak en geur wat af en wordt het lichter in mijn hoofd. Vooral dat laatste is erg belangrijk; er komt weer ruimte in mijn hoofd om plannen te maken, af te spreken en in mijn nabije omgeving er op uit te gaan. Zo voelt een bezoek aan het tuincentrum om de hoek met mijn ouders als een uitstapje en kan ik me verheugen op boodschappen doen op de markt in het dorp.

Als ik iets onderneem, voel ik me nog geen dartelend lammetje (zoals ik het vorige week noemde), maar word ik geconfronteerd met het gevoel van een oud paard. Maar goed, ook als een oud paard kun je ver komen. In het hoofd voelt het goed en dat is “bon pour le moral”, zullen we maar zeggen in mijn beste Frans. (daar is ook een liedje over, trouwens).
Zo wordt het makkelijker om de bezoekjes aan de fitness vol te houden en mogelijk kan ik vrijdag weer meedoen met de yin- yogales, die ik vorige week maar overgeslagen heb.

Volgende week is de kuur op woensdag, i.p.v. de dinsdag. Ik zou er nu al tegenop kunnen zien, maar ik heb geleerd om dat niet te doen. Ik heb nu geen invloed op hoe ik het volgende week ga ervaren. Ik heb geleerd om te voelen en denken in het hier&nu en daar vooral het positieve uit te halen.
Maar natuurlijk hoop ik dat we uiteindelijk met die laatste zware kuur een genadeklap kunnen uitdelen aan alle ongewenste cellen in mijn lijf. 

Om bij de metafoor van de druivenstruik te blijven; we gaan niet voor de zure, maar voor zoete druiven dit jaar. Santé!