Dagbehandeling 7, 18 februari 2025
De 7e kuur… Nog 1 zware te gaan, daarna door met een onderhoudsdosering.
Maar poehpoeh, wat valt deze kuur me zwaar. Viel het de vorige keer wel mee met de spierkrampen en spierpijn, zo dubbelop leek het nu. Ook meer misselijk gevoel, maar dat neemt gelukkig snel weer af.
Het bezoek aan het UMC ging op zich routinematig, al ging ik tussendoor nog langs het VAS-team voor onderhoud aan de PICC-lijn. Om gedoe voor te zijn, had ik bij de oncoloog aangegeven dat de lijn nogsteeds niet optimaal werkt en dat ik dat liever voor het aankoppelen van de kuur opgehelderd willen hebben. Nadat zij een consult had aangevraagd ( je komt niet zomaar ergens binnen..), kon ik gelukkig met een half uurtje terecht bij het VAS en konden we ons daarvoor alvast installeren in de bekende Kamer 30 en mijn spullen daar neerleggen. Het blijft een heel gesjouw met de rugzak vol met koel-elementen, koel- handschoenen en sokken. Gelukkig sta ik er niet alleen voor en wordt deze zware tas me continu uit handen genomen. Maar fijn om deze even te kunnen parkeren.
De oncoloog onderschreef mijn veronderstelling dat deze koude therapie goed uitpakt en mijn neuropathische klachten beperkt blijven en het hand- voetsyndroom uitblijft. Ik merk dat ik met steeds meer tegenzin deze hulpmiddelen aantrek en onderga, maar als het de moeite waard is, dan motiveert me dat des te meer. Dus de volgende keer voorlopig als laatste keer (!) gewoon weer ondergaan.
Nog even over het groot onderhoud van de PICC-lijn. De VAS-verpleegkundige kon mij vertellen dat de lijn ( die tussen de 20-30 cm mijn ader ingaat) waarschijnlijk ingekapseld is. Dat doet een lichaam blijkbaar met lichaamsvreemde materialen. Er ontstaat een vliesje om de lijn, die met hoge druk doorgespoten moet worden. Daar zijn speciale spuitjes voor met natrium- chloride, de bekende zoutoplossing. De thuiszorg komt dat ook iedere week doen, maar deze verpleegkundige gaf aan dat de meeste mensen er te voorzichtig mee omgaan. Met flinke kracht doorspuiten, was haar advies, dus dat wordt hard werken voor de thuiszorg.
Tijdens de behandeling voelde ik de vertraging en vermoeidheid mijn lichaam weer binnensluipen. Niet alleen mijn armen en benen reageren traag, maar ook mijn kauw- en spraakspieren. Alsof ik een borreltje of 2 teveel op heb… Thuis gekomen op handen en voeten naar boven geslopen en mijn bed ingevallen. Gelukkig knapte ik ‘s avonds alweer wat op, na een soepje, broodje bal en thee met biscuitjes.
De rest van de week weer aan de groentjes, sapjes en eiwitrijke maaltijden. Tussendoor een wandelingetje en naar de fitness. Ik weet dat ik volgende week weer herstel voel en als een dartelend lente- lammetje door het leven ga ( of zoiets).
En bij een (waterig) zonnetje het heerlijke hoekje in de tuin opzoeken. Dat is een plek om even te bezinnen en niks te hoeven.
Ik vergelijk mezelf met de druivenstruik, die vorige maand gesnoeid is. Dat je denkt: komt het wel goed met deze struik? Maar ik weet dat onder de oppervlakte al van alles gebeurt, na een broodnodige rustperiode. En dat deze struik weer takken, druiven en blad gaat krijgen en weer mag floreren. Alles wat nodig is, is geduld en vertrouwen… Keep the faith.
Maar poehpoeh, wat valt deze kuur me zwaar. Viel het de vorige keer wel mee met de spierkrampen en spierpijn, zo dubbelop leek het nu. Ook meer misselijk gevoel, maar dat neemt gelukkig snel weer af.
Het bezoek aan het UMC ging op zich routinematig, al ging ik tussendoor nog langs het VAS-team voor onderhoud aan de PICC-lijn. Om gedoe voor te zijn, had ik bij de oncoloog aangegeven dat de lijn nogsteeds niet optimaal werkt en dat ik dat liever voor het aankoppelen van de kuur opgehelderd willen hebben. Nadat zij een consult had aangevraagd ( je komt niet zomaar ergens binnen..), kon ik gelukkig met een half uurtje terecht bij het VAS en konden we ons daarvoor alvast installeren in de bekende Kamer 30 en mijn spullen daar neerleggen. Het blijft een heel gesjouw met de rugzak vol met koel-elementen, koel- handschoenen en sokken. Gelukkig sta ik er niet alleen voor en wordt deze zware tas me continu uit handen genomen. Maar fijn om deze even te kunnen parkeren.
De oncoloog onderschreef mijn veronderstelling dat deze koude therapie goed uitpakt en mijn neuropathische klachten beperkt blijven en het hand- voetsyndroom uitblijft. Ik merk dat ik met steeds meer tegenzin deze hulpmiddelen aantrek en onderga, maar als het de moeite waard is, dan motiveert me dat des te meer. Dus de volgende keer voorlopig als laatste keer (!) gewoon weer ondergaan.
Nog even over het groot onderhoud van de PICC-lijn. De VAS-verpleegkundige kon mij vertellen dat de lijn ( die tussen de 20-30 cm mijn ader ingaat) waarschijnlijk ingekapseld is. Dat doet een lichaam blijkbaar met lichaamsvreemde materialen. Er ontstaat een vliesje om de lijn, die met hoge druk doorgespoten moet worden. Daar zijn speciale spuitjes voor met natrium- chloride, de bekende zoutoplossing. De thuiszorg komt dat ook iedere week doen, maar deze verpleegkundige gaf aan dat de meeste mensen er te voorzichtig mee omgaan. Met flinke kracht doorspuiten, was haar advies, dus dat wordt hard werken voor de thuiszorg.
Tijdens de behandeling voelde ik de vertraging en vermoeidheid mijn lichaam weer binnensluipen. Niet alleen mijn armen en benen reageren traag, maar ook mijn kauw- en spraakspieren. Alsof ik een borreltje of 2 teveel op heb… Thuis gekomen op handen en voeten naar boven geslopen en mijn bed ingevallen. Gelukkig knapte ik ‘s avonds alweer wat op, na een soepje, broodje bal en thee met biscuitjes.
De rest van de week weer aan de groentjes, sapjes en eiwitrijke maaltijden. Tussendoor een wandelingetje en naar de fitness. Ik weet dat ik volgende week weer herstel voel en als een dartelend lente- lammetje door het leven ga ( of zoiets).
En bij een (waterig) zonnetje het heerlijke hoekje in de tuin opzoeken. Dat is een plek om even te bezinnen en niks te hoeven.
Ik vergelijk mezelf met de druivenstruik, die vorige maand gesnoeid is. Dat je denkt: komt het wel goed met deze struik? Maar ik weet dat onder de oppervlakte al van alles gebeurt, na een broodnodige rustperiode. En dat deze struik weer takken, druiven en blad gaat krijgen en weer mag floreren. Alles wat nodig is, is geduld en vertrouwen… Keep the faith.