Afgelopen maandagavond (2e pinksterdag) kon ik aansluiten bij een gezelschap voor een ballonvaart. Geen haar op mijn hoofd die ooit gedacht had om dat eens te doen, maar nu de mogelijkheid zich voordeed, dacht ik; "waarom ook niet?".
Het was een wonderlijke ervaring. Allereerst omdat zo'n afspraak tot het laatste moment niet door kan gaan en het spannend is om een keer los te komen van de vertrouwde, vaste grond. Het opstijgen, loskomen van de grond en moment van het zweven vond ik heerlijk en het 'varen' door de lucht daarna bleek echt geweldig te zijn.
En om het in beeldspraak te vangen: wat mooi is het om van grote hoogte afstand te nemen, uit te zoomen en alles in een ander perspectief te zien. Het verruimt de blik en geeft weer nieuwe inzichten.
Wat ik ook leuk vond aan deze gebeurtenis, is dat je niet weet waar je gaat landen. De plek van opstijgen valt vooraf te plannen, maar waar je uitkomt hangt af van de wind, de koude en warmte in de lucht en de mogelijkheid om het mandje ergens netjes neer te kunnen zetten zonder schade aan te brengen aan de ondergrond en, niet onbelangrijk, de passagiers.
Wat een mooie metafoor is dit ook; je begint aan een avontuur en je weet niet waar je uitkomt. Je overgeven aan de omstandigheden, de controle uit handen geven en vertrouwen hebben in de goede afloop.
(voor een melancholisch bijpassend liedje; https://www.youtube.com/watch?v=wk-I5xSu7-8 )

Wat een mooie les hè, zo'n ballonvaart. 

Bovenstaande klinkt misschien een beetje zwaarmoedig, dus om het wat lichter en vooral luchtiger te maken; het was vooral mooi en gezellig om in zo'n mand te zweven op enkel warme lucht. Wie denkt dat het koud is in zo'n mandje; nou, dat was het niet. De warmte uit de gasbrander verwarmt niet alleen de ballon, maar ook onze hoofden en haren. 
Het uitzicht was adembenemend en de rust in de lucht (als de gasbrander even uit was) was heel ontspannend.
We konden ons vergapen aan bossen, aan mooie tuinen met soms zwaaiende mensen, aan helderblauwe, maar ook algengroene zwembaden, aan de snelwegen en de spoorbanen met rijdende treinen (net Madurodam), aan de terrasjes in de binnenstad van Amersfoort en het uitzicht over de Eem en het Nijkerkernauw. Om tenslotte veilig te landen in een weiland, waar we netjes neergezet werden door de piloot en waar we als afscheid het glas mee mochten heffen. 
Als je me zou vragen om nog eens in te stappen, dan weet ik zeker dat ik zal zeggen: "waarom ook niet!".