Dinsdag 1 april, onderhoudskuur 1
Daar zaten we dan weer. Deze keer in de all-inclusive serre van de dagbehandeling op verdieping 5 met uitzicht en luxe stoelen. Het klinkt bijna als een leuk dag-arrangement in het UMC!
Daarvoor hadden we een intensief gesprek met de oncoloog. Ik heb veel vragen kunnen stellen en mijn verhaal kunnen doen. Er zijn zoveel twijfels bij mij gekomen. Vorige week vroeg ik me ineens af wat mijn lichaam te verduren heeft en of het vooral strijd tegen de tumorcellen of tegen de chemo. Zeker nadat de laatste kuren zwaar gevallen waren.
Vorige week stond ik stevig in mijn schoenen en had ik het voornemen om met de oncoloog de keuze te bespreken of ik wel met de onderhoudskuur zou starten (De onderhoudskuur houdt in dat ik 1 i.p.v. 3 chemo-middelen via het infuus krijg, wat minder belastend is en sneller doorgelopen is) of dat ik het nog een keertje zou overslaan.
Ik wist zeker dat ik op mijn gevoel (intuïtie) af zou gaan en zou vertrouwen op het zelfherstellend vermogen van mijn lijf. Zeker gezien de lage tumormarkers (CEA- waarde) in het bloed in de afgelopen 3 maanden. Ik zou de keuze maken vanuit vertrouwen en niet vanuit angst.
Maar toch... vond ik het lastig vandaag om bij dit standpunt te blijven en voor mezelf op te komen. De argumenten van de oncoloog ("de tumormarker is laag, maar als het gaat stijgen dan moeten we met zwaardere middelen ingrijpen en als dan op de komende CT-scan een toename van T-cellen te zien is, dan is het steeds moeilijker om nog in te grijpen") hebben me doen besluiten dat ik toch deze kuur ben aangegaan.
Ik vond het een heel lastige beslissing, zeker nadat ik later die dag hoorde dat de tumormarker nogsteeds laag is in het bloed (tijdens het gesprek met de arts was dat nog niet bekend) en de situatie stabiel is (ook nadat ik de vorige keer de kuur had afgeslagen).
Maar het leek me risicivol om weer de kuur over te slaan en een grote misser te begaan. Dus een keuze gemaakt met het verstand en met vertrouwen in de kennis van de oncoloog.
Maar ik vlak de intuïtie en het vertrouwen in mijn herstellend vermogen nog niet uit en zal de arts blijven vragen om verder onderzoek en aanpassingen tijdens dit traject. Dus weer dapper het traject ingaan, blijven opkomen voor mezelf en stevig in mijn schoenen blijven staan. De tijd zal het leren wat dat brengt...
Daarvoor hadden we een intensief gesprek met de oncoloog. Ik heb veel vragen kunnen stellen en mijn verhaal kunnen doen. Er zijn zoveel twijfels bij mij gekomen. Vorige week vroeg ik me ineens af wat mijn lichaam te verduren heeft en of het vooral strijd tegen de tumorcellen of tegen de chemo. Zeker nadat de laatste kuren zwaar gevallen waren.
Vorige week stond ik stevig in mijn schoenen en had ik het voornemen om met de oncoloog de keuze te bespreken of ik wel met de onderhoudskuur zou starten (De onderhoudskuur houdt in dat ik 1 i.p.v. 3 chemo-middelen via het infuus krijg, wat minder belastend is en sneller doorgelopen is) of dat ik het nog een keertje zou overslaan.
Ik wist zeker dat ik op mijn gevoel (intuïtie) af zou gaan en zou vertrouwen op het zelfherstellend vermogen van mijn lijf. Zeker gezien de lage tumormarkers (CEA- waarde) in het bloed in de afgelopen 3 maanden. Ik zou de keuze maken vanuit vertrouwen en niet vanuit angst.
Maar toch... vond ik het lastig vandaag om bij dit standpunt te blijven en voor mezelf op te komen. De argumenten van de oncoloog ("de tumormarker is laag, maar als het gaat stijgen dan moeten we met zwaardere middelen ingrijpen en als dan op de komende CT-scan een toename van T-cellen te zien is, dan is het steeds moeilijker om nog in te grijpen") hebben me doen besluiten dat ik toch deze kuur ben aangegaan.
Ik vond het een heel lastige beslissing, zeker nadat ik later die dag hoorde dat de tumormarker nogsteeds laag is in het bloed (tijdens het gesprek met de arts was dat nog niet bekend) en de situatie stabiel is (ook nadat ik de vorige keer de kuur had afgeslagen).
Maar het leek me risicivol om weer de kuur over te slaan en een grote misser te begaan. Dus een keuze gemaakt met het verstand en met vertrouwen in de kennis van de oncoloog.
Maar ik vlak de intuïtie en het vertrouwen in mijn herstellend vermogen nog niet uit en zal de arts blijven vragen om verder onderzoek en aanpassingen tijdens dit traject. Dus weer dapper het traject ingaan, blijven opkomen voor mezelf en stevig in mijn schoenen blijven staan. De tijd zal het leren wat dat brengt...