Blog 13: als de wiedeweerga

Dagbehandeling 6, dinsdag 4 februari

 “Als de wiedeweerga”, ging er door mijn hoofd, voor vertrek naar het UMC. Even aftikken, kuur nummer 6. Wat zou de CT scan me kunnen vertellen? Dat we op de goede weg zijn, voelde ik met veel vertrouwen.

Bij de bloedafname kon ik meteen doorlopen. Dat gaat snel, zei ik. “Lekkel snel”, zei de Aziatisch ogende medewerker die mijn bloed afnam. Misschien mag ik er niets van vinden tegenwoordig, maar ik vond het grappig. En opgewekt weer door. 

Het tempo stagneerde later op de verpleegafdeling, (kamer 30, mijn vaste standplaats tegenwoordig?) waar de verpleegkundige te laat constateerde dat ze de  PICC-lijn nog had moeten checken of de lijn wel bloed terug gaf (een technisch dingetje wat ik niet ga uitleggen). Dat lukte daarna niet meer, waardoor ze zich tot de oncoloog en het VAS-team moest wenden om te overleggen of de kuur dan wel gegeven mocht worden. Na het conclaaf, gaf de (spreekwoordelijke) witte rook van het VAS-team de doorslag en was er niets aan de hand. Let’s go, Amigo.
Met het gesprek met de oncoloog in ons hoofd, ondergingen we de hele riedel maar weer…

Dat we op de goede weg zijn met de kuren is niet ontkend, maar toch was het bericht wat de oncoloog gaf enigszins teleurstellend. De tumoren zijn nauwelijks gewijzigd; geen progressieve groei gelukkig, maar ook geen afname van deze cellen. De situatie lijkt stabiel.

Op zich klinkt dat fijn, maar het roept ook vragen op. Wat gebeurt er als we na 8 kuren een  ‘pauze’ nemen? Is een onderhoudsdosering (met 2 middelen i.p.v. 4) juist  nodig en voldoende? Wordt er toch nog operatief ingegrepen? 

Met de oncoloog is afgesproken dat we de 8 behandelingen in ieder geval afmaken (na deze dag dus nog 2 behandelingen…), dan weer een scan doen en weer nieuw beleid zullen maken.

Algauw konden we dit bericht laten bezinken en relativeren.
Blijkbaar heeft mijn lichaam meer tijd nodig om dit te verwerken en aan te pakken. Als ik kijk naar mijn medische verleden ben ik nooit de snelste geweest. Er zat altijd wel ergens een complicatie en stagnatie in… Slow down, neem de tijd!

Sowieso is dit proces niet in tijd te vangen. En misschien moet ik mijn meerdere erkennen in de natuurwetten en –processen, waarin ik zelf weinig heb te willen en enkel nederigheid op zijn plaats is.

Maar thuis stelde ik mezelf ook vragen, zoals; wie gaat zeggen dat opereren gaat helpen? Wat zijn de kansen en risico’s? Of valt er te leven met deze vorm van kanker (het zegelringcarcinoom)? Leven in de zin van kunnen socializen, werken en op reis gaan?

Maar deze vragen vallen in het niet bij de fijne momenten die deze situatie mee zich meebrengt en eigenlijk het belangrijkste zijn; een 3-eiïg omelet op een witte boterham op mijn bord, die met zorg gemaakt is, of een soepje eten in de zon in de achtertuin met de jas aan, samen met een lieve vriendin of genieten van een kopje ontspanningsthee, samengesteld door mijn natuurwijze collega of een thee-/borreluurtje met lotgenoten, die klaar zijn met de behandelingen en weer stappen zetten in hun toekomst. 
En de liefde en betrokkenheid te voelen in de berichtjes op deze behandeldag van (schoon-)familie, vrienden en collega’s.

Maar ook muziek kan helpen in dit verwerkingsproces: stemmige liedjes https://www.youtube.com/watch?v=tgnNJsG4O8M
of juist krachtige nummers: https://www.youtube.com/watch?v=ACIEJGBa6To
Het hangt een beetje van mijn bui af.
Gelukkig heb ik een playlist ‘Optimist’ met opbeurende liedjes. Heb je een leuke suggestie? App ‘m gerust door!

Fijne week in ieder geval! Tot de volgende keer.